Vakantie en geduldstraining

De vakantie in Nederland was geweldig. Voor Tamar was het erg goed om opnieuw met haar familie ‘kennis te maken’ al vond ze het duidelijk erg vreemd allemaal. Koen voelde zich vanaf het allereerste moment helemaal thuis en heeft het ontzettend naar zijn zin gehad en je merkt ook goed bij het skypen dat hij nu meer te vertellen heeft. De twee-en-een-halve week zijn echt voorbij gevlogen.

De terugreis naar Japan was wat zwaar, en na de landing moest Koen nog even overgeven toen iedereen al zowat uitgestapt was, dus moest men even wachten: we moesten nl met een busje van het vliegtuig naar de aankomsthal, dus wij moesten er nog wel in…
Tot aan het weekend hebben Elly en de kids vooral geslapen en alle spullen geinstalleerd, de jetlag deze kant op was duidelijk stukken erger dan op de heenreis, ook voor Koen en Tamar. Daarna ging Koen ook weer naar de crèche en daar was hij vrij snel weer gewend. Bij een van de meisjes van de crèche, Mira, een Indiaas meisje, gaan we ook wel eens spelen en met haar is Koen als water en vuur: Ze willen graag samen spelen en elkaar laten zien wat ze allemaal kunnen, maar ze hebben ook erg snel ruzie!

Met Elco’s werk ging het na terugkomst weer als vanouds. Hij heeft intussen gehoord dat zijn paper voor het congres in Rotterdam goedgekeurd is, en dat hij zelfs een presentatie mag geven, dus in april is Elco een dag of 5 in Nederland. Verder is het nog even afwachten op wat er met zijn contract gaat gebeuren na maart…een man van Canon die bij een symposium bij Elco op de campus was afgelopen zondag, liet nog niks los, dus waarschijnlijk wacht hij ook nog op bericht van hogerhand. Elco wordt wel af en toe gepolst door een oud-collega van BRAIN, waar hij 10 jaar geleden stage liep. Daar lijkt hij wel een goede kans te maken, maar dan zouden we allebei bijna anderhalf uur moeten reizen, dus dat lijkt niet zo’n goede optie. Evenmin als verhuizen; dan hebben we straks wel hier in Koganei kinderopvang, maar in Omiya zouden we waarschijnlijk weer van voor af aan moeten beginnen.
En dat vindt Elly natuurlijk niet zo’n goed idée J
Het afwachten tot het eind van deze maand (voor contract Elco en plaats kinderopvang) duurt haar eigenlijk al te lang. Intussen heeft ze wel overleg met de hopelijk toekomstige werkgever, dus het project wat ze hoopt te gaan doen, krijgt langzaam vorm. En intussen is ze ook maar aan de tweede serie japanse lessen begonnen, al is het soms meer gezellig dan leerzaam.
Kinderopvang krijgen voordat het april is, hebben we intussen opgegeven, ook de (betaalbare) prive-creches zaten vol. Hoewel we ze niet allemaal geprobeerd hebben, eentje ligt nl aan een ontzettend drukke weg, echt op 10 meter er vandaan, zonder andere gebouwen/bomen ertussen. Het is geen snelweg, dat zijn in Japan tolwegen, dus die zijn relatief rustig. Maar het is een soort van N-weg, die 2 of 3-baans is en waar het overgrote deel van het verkeer over rijdt. Om ze daar echt onder de uitlaatgassen te laten spelen, vinden we misschien net wat te ver gaan (maar wie weet wat we gaan doen als we via de gemeente in april nog geen plek hebben…).

Tamar en Elly zijn een week flink ziek geweest; de buikgriep net zoals vele andere kindjes (en hun ouders, broertjes en zusjes) van Koen zijn crèche. Koen is er redelijk goed vanaf gekomen. Hij was 1 middag ziek, helaas wel net toen Joachim een avondje op bezoek kwam. In de ochtend was er nog niks aan de hand, daarna werd hij opeens heel beroerd en is hij in slaap gevallen. Toen Joachim kwam, was hij in het begin nogal afwezig….maar in de loop van de avond knapte hij op en was hij alweer helemaal fit! En Tamar zag het Nederlandse bezoek wel zitten. Waar ze in Nederland bij niemand op schoot wilde, ging ze hier zelf naar Joachim toe!
Een week later werden Tamar en Elly ziek, en na het echte ziek zijn, duurde het bij Tamar nog een week voordat ze ook weer echt vrolijk was en wilde spelen, maar sinds een paar dagen is ze gelukkig weer de oude. Ze is niet heel druk met lopen, maar wel met torens stapelen, en dierengeluiden na proberen te doen, of beter, ons zo gek krijgen om het voor te doen. Ook kan ze zich ontzettend uitleven op het knuffelen van de teddyberen!

Verder is het hier in de winter geweldig weer, met name omdat de zon zoveel schijnt. Als het buiten een graad of 10 is, zonder wind en met een heerlijk zonnetje, dan is het echt heerlijk. Binnen daarentegen is het minder lekker. Het huis is duidelijk gebouwd op het buitenhouden van de warmte in juli en augustus. Met alleen 2 airco’s (huiskamer en 1 van de 2 slaapkamers), is bv de badkamer ijskoud. En het gebeurt dan ook regelmatig dat ik in de ochtend de airco continu op 20 graden heb staan, terwijl ik zit te verkleumen, terwijl het buiten dan heerlijk weer is en het warmer lijkt dan binnen!
Maar, niet heel gewoon, hebben we hier ook sneeuw gehad, die zelfs even bleef liggen. Het was overdag wel 7 graden boven nul, maar we hebben toch nog snel een sneeuwman kunnen maken!

Wat Japanse cultuur betreft, we hebben in januari een treinenmuseum bezocht, met de ontwikkeling van de japanse treinen door de jaren heen – wat wil je met een trein-fan als Koen! – ook Tamar wordt geindoctrineerd, na ‘papa’, ‘mama’, ‘die’ en ‘nee’ (en dat laatste is erg populair, ze kan er ook heel lelijk bij kijken) was toch echt het woordje ‘t(r)ein’ aan de beurt, en dat roept ze elke keer als ze een trein langs ziet komen (en dat is vaak).

En hoewel we er nog niet uit waren hoe je kaartjes regelt voor een sumowedstrijd, zijn we toch al geweest. Bij de Japanse les van Elly waren vrijkaartjes beschikbaar dus leek ons (Nederlanders) dat een mooie gelegenheid. Die dag nam er ook een worstelaar afscheid, hij was teveel geblesseerd en ging met een soort van vervroegd pensioen. Bij de afscheidsceremonie wordt dan je staart afgeknipt. Met een gouden schaar wel te verstaan, en alle belangrijke mannen uit Tokyo (directeuren van vanalles en nog wat) worden opgetrommeld om om de beurt een paar millimeter te knippen. Dat duurde dus wel even, maar gelukkig hadden we goedkope plekken met lekkere bioscoop stoelen en was er ook ruimte voor Koen om wat rond te rennen. De dure plekken beneden (factor 10 duurder) hebben namelijk geen stoelen, dan zit je heel Japans geknield of in kleermakerszit op de rieten mat – dan weten wij dus wel wat we liever hebben!!!

Vorige week was er nog een leuke, uit China geimporteerde feestdag, die we thuis hebben gevierd. Dit is bedoeld om het oude jaar van je af te schudden en geluk aan te roepen voor het nieuwe jaar: eerst gooi je gedroogde bonen van binnen naar buiten terwijl je ‘oni wa soto’ roept (duivels eruit!) en dan van buiten naar binnen onder het roepen van “fuku wa uchi“ (geluk, kom maar binnen!). Vervolgens net zoveel gedroogde bonen eten als je oud bent, dat brengt geluk. Tamar deed niet mee, aangezien ze dan al wel heel veel geluk moet hebben om niet in die ene boon te stikken. En tenslotte hebben wij (Elco en Elly) allebei nog een soort van geluks-sushirol (maki sushi) weggewerkt: je moest ‘m opeten zonder tussenpauzes, met je gezicht naar mount Fuji gericht, en zonder tussendoor te praten! Hopelijk hebben we alle aanwijzingen goed begrepen (en goed gegokt waar Mt Fuji ongeveer was) en krijgen we dit jaar inderdaad geluk….
…eind volgende week zullen we het waarschijnlijk weten, dan krijgen we te horen of we voor Koen en Tamar plek hebben bij de kinderopvang en of Elco nog verlenging kan krijgen (of 1 of beide van de 2 projectaanvragen toegekend zijn). Dus hopelijk snel meer!